نوشته ی فریبا کلهر
داستان زنی که پشیمان است از انقلابی بودن، از دیندار بودن و از ایرانی بودن!
فریبا کلهر نویسنده کتب نوجوان، در این رمان (که برای اولین بار در حیطه‌ی جوان قلم زده است) زنی را به تصویر می کشد که همراه دو دوستش در جریانات انقلاب فعالیت می کنند.
این زن های مسئول، مردی دارند که زن قهرمان داستان عاشق او می شود. مرد داستان اول عاشق او نیست. اول به خواستگاری آن دو نفر دیگر می رود و با جواب منفی آن ها، به خواستگاری زن افسرده داستان می آید.
مرد حالا یک رزمنده است و بعد هم جانباز. زن قهرمان داستان عاشق شوهرخواهرش می شود که او هم می میرد. قهرمان داستان افسرده می شود و کم کم عاشق شوهر خودش می شود و داستان می شود: شوهر عزیز من!
از نگاه زن افسرده داستان همه چیز شکل تاریک و زشتی دارد. تصویرسازی زن افسرده داستان از انقلاب، از پوشش ها، از چادر، از صورت دوست چادری اش، از ریش، از هرچه که متعلق به وادی دین و انقلاب است طوری است که
خواننده بی طرف و رمان دوست هم متوجه می شود زن افسرده دارد یک جوری عقده گشایی می کند.
انسان وطن پرست اولین کسی را که تقدیس می کند سربازان حافظ وطنش هستند.
رمان آمریکایی خواندم در وصف سرباز آمریکایی که در افغانستان و عراق مردم بی گناه را کشته بود. اما نویسنده او را به عنوان سرباز جان فدای میهنش تقدیس کرد.
کاش نویسنده آمریکایی، رمان سربازان و پاسداران میهن ما را هم می نوشت. باید به فریبا کلهر گفت: اگر هم بناست وقایع دهه شصت به تصویر کشیده شود باید گفت:
ما دهه شصتی ها می دانیم سخت ترین سال ها را مردم ایران پشت سر گذاشتند اما با امید و تلاش و چشم به آینده توانستند ایرانی را به دنیا نشان دهند که اگر رتبه های بالای جهانی دارد از مقاومت همان مردم دهه شصت است.
ما که تاریخ آن موقع را می خوانیم از حالات و رفتارهای پر از قدرت مردم لذت می بریم و برای سربلندی ایران تلاش می کنیم.
چطور خانم کلهر، قلم را طوری روی کاغذ آوردند که حس ناامیدی و بدبختی را نشان دهند!
درباره این سایت